Weer met twee voetjes op de grond

Ja, ook na de nederlaag van Nederland maar daar wil ik het niet over hebben.
Ik had op dit blog al geschreven dat ik het liefste in stilte met Vriendin de wedstrijden bekijk van het Nederlands elftal. Elke keer als ik met een groep kijk, verliezen we. Zijn we bij elkaar om een verjaardag te vieren, dooft het feestje uit als een opgebrande kaars. Zonde. Zielig. Voor het feestvarken.
Afgelopen zaterdag keek ik weer tijdens een verjaardag en we verloren. Daarna kreeg ik veel verzoeken om dit niet meer te doen. Thuis te blijven de volgende keer.
Dat doe ik ook maar niet om de reden die jullie denken.

Ken je het begrip magisch denken? Als kinderen hadden we dat. Niet op de lijntjes van de stoeptegels lopen, twee treden tegelijk naar boven. Magisch omdat we dachten dat daar iets van afhing. Als je volwassen wordt leer je dat af om allerlei logische redenen. Behalve mensen die bijvoorbeeld een fobie ontwikkelen. Tien keer terug lopen om iets te controleren. Je handen blijven wassen. Drie keer tegen de koelkast schoppen als je hem opent.

Ik ken alle dwanghandelingen die er maar bestaan. Mijn veiligheid werd ook zeker gesteld door het uitvoeren van tientallen zinloze handelingen. Tot op een dag iemand tegen mij zei: ‘De wereld draait niet om jou. Wie denk jij wel dat je bent.’

Au.

Het was een liefdevolle opmerking terwijl je dat niet zou zeggen als je dat hier leest. Het werd liefdevol uitgesproken om vooral mij er op te wijzen dat ik niet zoveel invloed heb op de gang van zaken in de wereld. Ook niet in mijn eigen wereld. Niet tenminste als je dat laat afhangen van zaken die daar niets mee te maken hebben.

Ontnuchterend.

Dus ik kijk woensdag niet met een groep maar de uitslag kan ik niet beïnvloeden. Niet met thuisblijven, niet met weggaan. De enige die het kunnen beïnvloeden zijn al die verstandige mannen die het voor- en nabespreken. 🙂