Ik keek er bijna naar uit, geef het eerlijk toe. Het programma met een hoog tutterijgehalte maar zo leuk om te volgen. Een groep ouderen gaan onder leiding van een akela-echtpaar naar een ander land. Ze hebben allemaal een caravan of camper en zijn gemiddeld rond de zeventig jaar. De presentatrice die al jaren met een verbaasde blik in haar ogen mee reist is Martine van Os. Diep in mij hunkert er iets naar zo’n groep, naar zo’n reis, naar een Vader en een Moeder die er zijn om iedereen uit de nesten te helpen. Jammer alleen dat deze Vader en Moeder ook streng kunnen zijn. ‘Kijk uit’. zegt de Moeder, als er een auto met caravan een terrein op komt rijden, ‘daar is een bobbel’. Iedereen moet wel luisteren want dat zijn de regels.
De reizen zijn vaak mooi, de campings klein en jaloersmakend. Ik krijg alleen pijn in mijn buik hoe ik elke keer getuige ben van het getut met het opruimen. Het schoonmaken van het trapje, het vegen van de vloer, het wasje in het teiltje. Een vrouw heeft speciaal een emmertje gekocht met deksel en als ze daar de was in doet, zet ze de emmer in de disselbak. Door de rit beweegt de was heen en weer en als ze dan aankomen is de was klaar. Is dat niet handig?
Ze zetten krulspelden bij elkaar in, ze helpen elkaar als er een technisch mankementje is, ze spelen jeules de boules.
Ik wil dat ook. Later. Met krulspelden en al. Maar dan kies ik zelf mijn groep.