Het is er weer. Het super kneuterige programma over een groep bejaarden die met elkaar een caravantrip maken. Dit keer naar Griekenland. Het programma scoort enorm hoog terwijl het kenmerk juist is dat er niets gebeurt. Wij kijken ook graag. Vriendin mag dan niet in de wieg zijn gelegd voor eigen caravangebruik, het zien van andermans leed doet haar zichtbaar goed. Als niemand zou opletten dan zou ik kunnen toegeven dat ik diep, diep, diep in mijn hart best bij zo’n groep zou willen horen. (Alleen ben ik natuurlijk dan veel vlotter, leuker, krachtiger en jeugdiger). Hoe pijnlijk om te constateren dat dat tussenhaakjesgedoe niet opgaat. Waarschijnlijk kijkt men naar mij zoals ik naar deze ouderen kijk. Hoe groot is het verschil tussen je eigen zelfbeeld en de keiharde werkelijkheid?
In gedachten heb ik de leiding over zo’n groep. Ik kan niet anders. Ik ga ook dingen organiseren maar dan net even anders. Een literaire avond, een open podium, een zangworkshop in het Grieks en natuurlijk gaan we ook gek doen. Lachen om het lachen, drinken om het drinken. Opvallend hoe weinig flessen wijn ik in beeld zie of is dat opgelegd door omroep Max? Iedereen zit keurig aan de thee of koffie. Dat zou bij mij anders zijn. Ik kan niet anders.
Gisteravond gebeurde er iets wat nog niet eerder gebeurd is. Twee stellen scheiden zich af van de groep om de ‘oudheid’ te bewonderen. Martine van Os, de presentatrice die altijd mee reist, vraagt naar hun onderlinge band. Niet zonder trots vertellen ze dat ze vanaf dag één verbondenheid voelen met elkaar. Ze hebben dezelfde diepgang (eigenlijk zeggen ze: wij hebben diepgang). Ze hebben ook niet dat kneuterige, mutserige gedoe met hun caravan. Ze kijken elkaar lachend, trots aan. Ze hebben gewoon een primitieve sleurhut, niets luxe, niets met een doekje lopen om spetters van de caravan te wrijven, ze zijn niet gek. Ze zijn wel oud, maar vrij van die ballast.
Even later zie ik waarom. De caravan delft het onderspit. Super de luxe campers staan er tussen met alles d’rop en d’raan. De groep wordt nu onderverdeeld in zij die veel hebben en zij die niet veel hebben (maar het ook niet nodig hebben om gelukkig te zijn…). Dat wordt spannende tv de komende weken. Vriendin zoekt onderhand op de Ipad op wat het kost, zo’n camper. Ze houdt wel niet van kamperen maar dit is geen kamperen, glundert ze.