Precies vijf jaar geleden trouwden Vriendin en ik. Een fantastische dag met veel zonnewarmte en warmte van familie, vrienden en een geweldige trouwambtenaar. Een dag waarop alles klopte. Toen besloten we om deze dag om de vijf jaar te vieren, want immers laat begonnen aan dit avontuur, dus wat in te halen.
En ik schrijf ‘avontuur’ maar het is geen avontuur, het was nooit een avontuur. Het was altijd zoals het bedoeld was te zijn. Wij.
Vriendin kwam in mijn leven toen ik er niet meer in geloofde.
Een lange relatie kwam abrupt tot een eind een jaar voor mijn vijftigste verjaardag. Een beetje in zak en as zat ik wel. Hoewel ik mijn leven riep dat ik geen relatie meer nodig had om gelukkig te zijn, het zelfs niet meer wilde want ik vond relaties vooral ‘gedoe’ was het vooruitzicht op mijn verdere leven zonder partner, toch niet echt een vooruitzicht om gelukkig van te worden. En nog voordat ik echt vijftig werd, een feest waarop ik me al heel lang had verheugd kwam zij mijn huis en hart binnen gewandeld. We hoefden ons niet eens voor te stellen aan elkaar want we wisten elkaar.
Er was een klein, groot wonder nodig om ons bij elkaar te brengen en er was een vrouw nodig om dat wonder te bewerkstelligen. Zij was de gemeenschappelijke factor in ons leven lang voordat de wegen van Vriendin en van mij samen kwamen. Deze bijzondere vrouw, L. is er niet meer maar in ons hart is zij er altijd voor altijd en altijd. Onze stille getuige. Onze hoofd- en hartgetuige. Ook vandaag. Vooral vandaag.