In de VARAgids lees ik een kort interview met Ellen Blazer. Voor de jongeren onder ons: Ellen Blazer was de drijvende kracht achter de talkshows van Sonja Barend. Voor de jongeren onder ons: Sonja Barend was mijn drijvende kracht.
Zo eerlijk kan het ook
‘Als je tv maakt doe je wel alsof het heel belangrijk is. In je achterhoofd ken je de betrekkelijkheid wel’.
Toen ik dat las dacht ik: dat geldt voor zoveel. Voor zoveel werk dat we verrichten, voor de zorgen waaronder we gebukt gaan, voor de uren die we maken om dat o zo belangrijke werk te voltooien.
Zou er wezenlijk iets veranderen als jij of ik ons werk niet meer doen. Als ons werk wegvalt, verandert de wereld dan helemaal? Wel nee. We doen het omdat we iets moeten doen, omdat we centen nodig hebben om te eten en drinken maar ook om dingen te kopen die we denken nodig te hebben. En dat is allemaal heel knap bedacht door iemand lang geleden. Ik heb al eerder geschreven, het enige werk dat er toe doet is Mensen-werk.
Dan hoor ik gisteren dat er een vrouw is overleden omdat ze op het verkeerde moment op een verkeerde camping was in Frankrijk waar juist een windhoos een boom uit de grond rukte en op haar tent liet neerkomen.
Of het jongetje dat op het verkeerde moment in een klaslokaal is en door een idioot wordt doodgestoken. Al die verkeerde momenten in ons leven, daar maak ik me zorgen over.
De natuur kunnen we niet sturen (of wel, dat is weer een hele andere discussie) maar laten we onszelf in godsnaam eens sturen, of elkaar. Al het geweld om ons heen doordat verveling als een lappendeken over ons heen is gegooid. Wij, die alles hebben, kunnen niet overweg met die zinloosheid die we zelf creëeren. We willen er toe doen, toch?
Het klinkt bijna banaal maar ik zeg het toch: belangrijk is een lach, een hand, een arm om je heen of nee, jouw arm om iemand heen. Een lach, een ontmoeting, kiezen om lief te hebben. En even niet zeiken. Wat hebben wij te zeiken?