The Following, een serie op Netflix die Vriendin en ik zomaar gaan bekijken. Een heftige serie, eigenlijk niets voor ons. Psychopaten die met elkaar een sekte vormen en een politieman die gekweld door het leven en achtervolgd door de dood het opneemt tegen idioten.
De serie is niet slecht genoeg om er mee te stoppen. Dat heb je ook wel eens met een boek. Je leest, wordt niet echt gevangen maar leest wel door en dan ben je al over de helft. Houd je dan nog op met lezen?
We blijven kijken omdat de politieman toch sympathie oproept en je hoopt dat hij ergens het licht gaat zien dat er toch ook voor hem zal zijn. (Ik ben van de happy endings, soms).
Er zijn twee seizoenen beschikbaar maar zo tegen het eind van seizoen 1 zien we het einde naderbij komen. We besluiten alleen dit seizoen af te kijken en dan iets anders te gaan kiezen. Maar in de laatste aflevering gebeuren er dingen die we niet voorzien hadden. Potverdorrie, de serie loopt door.
De tweede serie is mogelijk nog ongeloofwaardiger. Zieke psychopaten in een andere sekte, moordpartijen waarbij het bloed zowat de kamer binnenstroomt. En we blijven kijken hé! Maar we kijken anders. Het raakt niet meer. Het is te veel van te slecht. Hooguit trek ik een keer mijn wenkbrauw op omdat iets echt wel gruwelijk is maar ik er bijna om moet lachen.
Omdat ik net de naam van de acteur probeer te achterhalen lees ik tot mijn grote schrik dat er nog een derde serie is. Maar ik doe net of ik het niet gelezen heb en vertel Vriendin ook niets. Nu maar hopen dat in die laatste aflevering hij nog gelukkig wordt, die andere met die vrouw iets moois krijgt en de gek en zijn gekke vriendin echt dood gaan.