Deze ’tegel’ zette P. gisteren op facebook. Oei, confronterend. Of is het alleen confronterend als je twijfelt over het antwoord.
Ik zie reacties staan als: ‘ja’, en ‘natuurlijk’. Bij mij komt het antwoord niet zo snel en het is geen valse bescheidenheid. Het voelt zo raar om ja te zeggen tegen jezelf als vriend. Waarom zou ik ja zeggen? Omdat ik zo grappig ben, zo integer, recht door zee, aardig, vriendelijk, zorgzaam…
Bij elke karaktereigenschap kan ik ook het tegendeel beweren. Ik zou het wel allemaal willen zijn. Maar is ‘willen’ genoeg voor een solide vriendschap? Is het met vriendschap niet zo dat er een wederzijds belang zit in de (tijdelijke) verstrengeling van levens? Jij hebt wat ik niet heb, jij maakt mij vrolijk, door jou voel ik me gewaardeerd, door jou leer ik wie ik ben? Sommigen van mijn vriendschappen zijn niet gemakkelijk verlopen maar ze zijn wel gebleven. Door dik en dun, door haat en liefde, door voor en tegen. Door te leren.
Laat ik eerlijk zijn, wat kan ik van mezelf leren?
Of, zoals we vroeger gierend riepen als we het even niet meer wisten, en wat mijn lijfspreuk is geworden:
‘wah je nie weet, ken je niet wete’.
1 reactie
Ik vind het een sterke spreuk. Het zet je aan het denken. Ook jouw wijze filosofie. “As je weet, dat je nie ken wete wat je nie weet”, dat is wijsheid.
(vrij naar Confucius.)