Mensen verliezen door de dood is verdrietig en onomkeerbaar. Je houdt van hen, je wilt ze niet kwijt, je wilt de achterblijvers beschermen voor verdriet en pijn. Soms wordt de pijn verzacht omdat het lijden te groot was of omdat iemand een mooi, lang leven achter de rug heeft. Maar soms zijn mensen veel te jong om dood te gaan of voelt het zo onrechtvaardig en oneerlijk.
En dan lees je over de gruwelijke moord op Ingrid Visser en haar vriend. Alle vreselijke details van martelingen, van dramatische uren, misschien dagen van pijn waarin ze elkaar niet konden helpen. Ik ben geen familie maar ook ik probeer me een voorstelling te maken van die uren. Hoe is dat, wat hebben ze mee moeten maken voordat uiteindelijk de dood verlichting bracht?
Hun familie en vrienden zullen die gedachten natuurlijk ook hebben en het lijkt mij onverdraaglijk dat je weet dat een dierbare zo heeft moeten lijden en dat jij er niet was om te troosten, om te helpen, om er gewoon te zijn.
Soms lucht het niet op om te weten hoe het gegaan is omdat de waarheid te schokkend is.