Steeds vaker twijfel ik aan de echtheid van mijn herinneringen. Wat we geheugen noemen is aan het haperen. In het dagelijks leven door het vergeten van dingen, niet meer op hele gewone namen kunnen noemen. Helemaal blij zijn als ik zie dat het ook bij anderen gebeurd. Maar dan het geheugen op de lange termijn. Door een ontmoeting met iemand van zeker dertig jaar geleden merk ik dat ik nu vaak afdwaal naar die periode. Ons gesprek ging ook over toen maar misschien was de ’toen’ van J. een andere dan die van mij. Wat is waar? Ik herinner me wat ik denk dat waar is maar hoe vaak zal ik het fout hebben gehad? Was een veronderstelling helemaal niet waar en is die een eigen leven gaan leven.
Kort geleden vertelde mijn tweelingzus mij dingen over vroeger die ik me helemaal niet herinnerde. Haar beeld van toen was een andere dan mijn beeld van toen. We kleuren onze herinneringen met wat we zelf kiezen, wat uitkomt. Misschien zelfs wel waardoor je er zelf beter van af komt. Of wat me sterkt in een mening die ik nu heb en wil houden.
Complex allemaal. Daarom is praten over vroeger leuk om te doen maar kan er over het waarheidsgehalte beter gezwegen worden. Valt straks mijn hele ’toen’ in duigen.