Wat fijn dat ‘we’ niet meedoen

Een willekeurig voetbalteam. Kunnen IJslanders zijn of Engelsen, Fransen of Belgen. Een ding weet ik zeker, niemand hier draagt een oranje shirt en weet je wat: ik vind het heerlijk dat we niet meedoen.

We kijken best veel wedstrijden, Vriendin en ik. Vaak zijn we voor hetzelfde team. Altijd de onderliggende, het kleinste, het liefste, het bedrogen land. De echte grote jongens zijn al uitgeschakeld behalve Brazilië met steracteur Neymar. Beroer hem met een vingertop en hij rolt vijf minuten lang met gegil en geschreeuw over de groene weide. Maar de Belgen krijgen hem wel klein.

Normale hartslag

We kijken met een normale hartslag en optimistisch humeur want we hebben immers niets te verliezen. De oranjehemden liggen ergens te zonnebaden en kunnen inmiddels weer lachen om hun voetbaldebacle. Ik ook. We hebben nog één man in de strijd, onze oranje scheids, die nog geen wedstrijd verloren heeft. En ik geniet van de leuke wedstrijden.

Japan

Japan verloor gisteren van België en waren het de Belgen niet geweest dan had ik ze een overwinning gegund. Geen arrogante kwastjes, geen huilende spierbundels, geen getoupeerde ego’s maar gewoon leuke gasten die echt voetballen. Niet gaan liggen om het minste geringste of met een handje wapperen als zij denken dat er een gele kaart moet worden uitgedeeld. Zelfs hun tranen na afloop, werden verborgen onder de uitgedeelde handdoeken. Zo doe je dat: verliezen.

‘Voor mij geen slingers aan de wand’

Nog een voordeel. Het is rustig op straat. Geen toeterende auto’s, dronkenlappen om een sneue overwinning te vieren, geen oranjeslingers die doelloos wapperen op een leeggelopen plein. Geen kapotgeslagen stoelen, in elkaar geslagen horecamensen, malloten in de vijver en geen Oranje hit van Wolter Kroes.

Doe mij nog maar eens een keer zo een WK.

 

Laat een reactie achter

Deel dit met jouw vrienden