Ik was gisteren aanwezig bij een kerkdienst ivm het overlijden van de moeder van mijn collega. Het is heel lang geleden dat ik in een katholieke kerk ben geweest. Wel gelovig opgevoed maar daar niet veel mee gedaan. Wat mij verraste was de lichtheid van de kerk. Buiten dat het een prachtige kerk is in het centrum van Den Haag, in een straat waar je geen kerk vermoed, was de kerk licht. In mijn herinnering was de kerk groot, koud en donker. Niet een plaats waar ik graag naar toe ging.
De kerkdienst was mooi. Geen poespas. Een klein vrouwenkoor met in ieder geval één prachtige sopraan en de vrouw die achter ons zat zong zo mooi dat ik vanzelf rechtop en meer naar achteren ging leunen. Er kwam een moment dat men elkaar ‘vrede’ ging wensen. Ik heb het een keer meegemaakt dat je dan je buur een hand geeft en vrede of gezondheid wenst. Maar nu kwam de hele kerk in beweging. Mensen wandelden door elkaar om elkaar de hand te schudden. Oprecht. Ook wij werden behanddrukt. We mompelden wat terug als ‘vrede’. Onwennig want wanneer doen we dat nu? Het had iets moois.
De hele kerkdienst hebben wij meegedaan met wat ons werd voorgedaan en dat was ten minste 20 keer staan en 20 keer zitten. Vaak al na 1 regel tekst. Tussendoor werd er ook nog geknield en gebeden.
De vrouw die was overleden was diepgelovig. Als ik naar de priester luister hoor ik eigenlijk alleen maar positieve dingen over de dood. Over thuiskomen. Over teruggaan naar je bron. Niets ergs dus behalve dan het loslaten van het aardse.
En weer denk ik: wat heerlijk als je zo oprecht kan geloven. Wat een steun en troost kan dat zijn. Bijna jaloers was ik op dat ‘geloof’.
Want het allemaal uit jezelf halen is soms een grote opgave.
God schijnt in ons allemaal te zitten. Dus misschien doen we het helemaal niet allemaal alleen. Dat is dan weer een troost.
4 reacties
Gezien de huidige wereldse situatie zou je toch denken dat we het allemaal proberen zonder God te doen. Vandaar dat vrede wel gewenst wordt, maar nog steeds niet gerealiseerd.
Alleen degene die weet hoe we vrede kunnen krijgen met elkaar en met onszelf, kan dat voor ons bewerksteligen. Moeten we wel naar Hem luisteren en op Hem vertrouwen natuurlijk.:)
En dat is weer heel moeilijk voor veel mensen.
Zoals mijn gelovige oma veel vertrouwen had in God maar heel weinig in zijn grondpersoneel, zoals zij hen altijd noemde.
Klopt. Het gaat mij niet om het soort van geloof, maar geloof op zich, ergens in geloven, zoveel dat je je veilig weet. Natuurlijk heb ik het niet over de hypocriete uiting die blijkbaar ook bij velen hoort die zeggen te geloven.
Wat heb je een mooie overdenking neergeschreven.
Alleen, over geloof en politiek raak je nooit uitgepraat. (En over voetballen natuurlijk helemaal niet.)
Het is mooi als je kan geloven in God, Jahweh, Allah, of een van alle andere goede goden, daar steun door krijgt en je er ook oprecht naar gedraagt.
Maar of met name de katholieke kerk dat ook doet met name gezien de laatste ontwikkelingen? En dan vergeten we het verleden maar.
Zelfs het Vaticaan is in opspraak.