Je hebt een beeld van jezelf. Of het klopt dat is natuurlijk nog maar de vraag maar als je al wat jaartjes meeloopt op deze aardbol, dan heb je een aardige impressie van wie en wat je bent en vooral ook van je niet bent. Het is fijn als dat beeld klopt met het beeld dat anderen van je hebben.
Een tijdje geleden zat ik met een paar mensen op een terras en ik had het over sport. De exacte woorden weet ik niet meer maar een Vriendin schoot in de lach bij de gedachte aan mij en aan sport. Alsof het twee dingen waren die onverenigbaar leken. Zoiets als zeggen dat onze koning met zijn soepele lijf, heel makkelijk zijn benen in de nek legt. Daar heb je ook geen beeld bij.
Wat errug
Ik schrok er van want dat beeld van mezelf had en heb ik niet, maar… Het is wel waar. Dat beeld wat ik heb is een oud beeld, een meisje ben ik dan, slank, sportief, lenig en super competitief ingesteld. Winnen was haar motto. Sneller, beter, harder. Dat meisje kon handballen en volleyballen als de beste. Elk toernooi was van haar. De kik die haar dat gaf. Het teamgevoel, het samenzijn, het scoren.
Nog steeds zou ik graag gaan sporten maar ja, het lichaam kan dat niet meer op het niveau dat ik zou willen, een operatie aan de knie heeft niet gedaan wat ik gehoopt had. Rennen, lopen, het valt mijn lichaam zwaar. De herinnering aan het meisje van toen is er ook één aan een meisje met tonnen energie. Het sporten gaf zoveel energie en voldoening dat zij weinig andere afleidingen nodig had. Natuurlijk heb ik daarna fitness geprobeerd maar oef, oef en nog eens oef. Gewoon niet leuk.
Dit inzicht levert me wat op. Ik ga op zoek naar een sport die ik nog wel kan beoefenen. Natuurlijk op een ander niveau, en met een andere motivatie. Winnen hoeft niet meer maar spelen? Ja. Ik wil spelen.