Voor ons nieuwe, veel kleinere appartement, hebben we kasten nodig. Kledingkasten om onze inloopkledingkastkamer enigszins te vervangen. We hebben er eentje op het oog en staan verlekkerd te kijken naar al die ruimte en handige oplossingen. Die kopen we.
We maken er een foto van en gaan naar huis. Als ik in ons huidige huis in die kledingkastkamer sta bedenk ik om eens de maat te nemen van de kleinste kast in die kamer. De kast is net zo groot als de kast die we gaan kopen.
Dus onze nieuwe kledingkast is nog geen derde van wat we nu hebben aan kastruimte. Een beetje paniek slaat toch wel toe.
Laatjes en vakjes
Ik schuif de deuren open om te zien wat er nu eigenlijk allemaal opgeslagen ligt. De bovenste twee planken? Daar kom ik eigenlijk nooit. Daar liggen spullen voor later, voor als, voor dan, voor je weet maar nooit. Van de zeven laatjes trek ik de bovenste twee wel eens open. De anderen zijn gevuld met kledingtroepies, halve sjalen, enkele handschoenen, vergane glorie van weleer.
Van de ongeveer vijfentwintig schoenparen kan ook de helft zomaar weg.
Broeken en panty’s
De broeken hangen soms met vier tegelijk over een hanger. Broeken met ook weer beloftes voor betere tijden maar gelukkig ook als herinnering aan slechtere, dikkere tijden. In het kopje staat panty’s. De eerlijkheid gebied mij om te zeggen dat er in het huis geen panty te vinden is. Een huis van twee vrouwen met enkel twee pantykousjes. Treurig nietwaar. Op het koor Vrouw & Co brak deze week een discussie los over welke panty’s te dragen tijdens het optreden. Er werd gesmeten met begrippen die mij vreemd zijn: ‘nearly black’, dichtheid, stevigheid, transparantie, optrekdikte, afzakhulpjes. Dat scheelt zo een aardige la in mijn kledingkast.
Opgelucht
Ik ben opgelucht. De helft kan zomaar weg en ik zal het niet missen. Totdat ik me realiseer dat dit alleen maar mijn kast met mijn kleding is. Die van Vriendin is nog een meter langer.
Ik strijk over mijn hart. Zij krijgt ook een laatje in mijn nieuwe kast.
1 reactie
Flink de bezem er door?