A. had ons, Vrouw & Co, uitgenodigd voor een etentje bij haar thuis. Om gewoon weer eens lekker bij te kletsten en de tijd te hebben voor elkaar. Toen ik later op de avond weg reed, realiseerde ik me zo goed wat een warm bad deze groep is voor elkaar.
Gewoon er tussen in zitten en luisteren naar de verhalen. De ‘brei-verhalen’ vliegen in het rond. Ik luister er geamuseerd naar want ik heb zo niets met breien maar wel met deze vrouwen.
Het besef dat ik en hopelijk ook de anderen, gewoon jezelf kan zijn geeft een veilig gevoel. Dat veilige gevoel is voor mij heel belangrijk.
Kinderen
Ik brei niet en heb geen kinderen (en heb toch een leven :-)) Ook daarin neem ik een unieke positie in, in deze groep. Ik luister naar de verhalen, soms ontroerend mooi en lief, soms pijnlijk verdrietig en schurend. Wat een rijkdom om kinderen te hebben maar ook, wat een zorg soms. Moederharten staan verder open denk ik. Ook om soms met dat open, warme hart dingen te laten omdat je er niet heel veel aan kunt doen.
Delen
Als verrassing komt J. langs. Zij zit middenin een zware chemokuur. Tegen de verwachting in had zij een hele goede dag. Zo goed dat ze aan kon schuiven. Ook dat is rijkdom. Die mooie, kwetsbare vrouw die binnenkomt en het onthaal dat ze krijgt. En weer wordt er gedeeld. Want helaas hebben meer vrouwen te kampen gehad met ziekte en verdriet, met strijd en angst, met de grote levensvragen rond ziek zijn en door willen gaan.
En eigenlijk is het zomaar een avond van vrouwen met elkaar. Want elke groep vrouwen zal dit herkennen. Zorgen, liefde, vechten en weer opstaan voor de volgende ronde. En vooral ook blijven lachen. En zingen. En flauwekulopmerkingen maken die altijd kunnen juist op momenten dat het even te zwaar wordt.
En zo ging ik naar huis. Blij, verdrietig, verward en warm.
1 reactie
Heerlijk, zo’n club vriendinnen. Onbetaalbaar en onmisbaar.