Ze zijn het eens geworden over een ‘staakt-het-vuren’. De presidenten van Rusland, Oekraïne en bondskanselier Merkel van Duitsland. Ik was opgelucht toen ik het hoorde maar als je alle voorspellingen hoort dan is het een doodlopende weg. Gisteren zag ik weer troosteloze beelden over bombardementen in Oost-Oekraïne. Een vrouw die huilend in een bed ligt, alles kwijt. Wanhopige mensen die zich afvragen waarom en hoe lang nog.
Nog twee dagen. Hebben ze eergisteren besloten. En ik, in al mijn simpelheid, vraag me af waarom twee dagen? Waarom niet nu? Ik begrijp dat er zaken geregeld moeten worden maar waarom nog heel veel mensen het leven ontnemen als het over 24 uur niet meer nodig is.
Ik zie soldaten die zeggen dat ondanks de wapenstilstand de oorlog gewoon doorgaat. Er is haat gezaaid en daar stop je niet zo mee.
En Poetin. Poetin lacht in zijn Russische vuistje. Wat een slimme man. Wat een strateeg. Een klein mannetje met een ondoorgrondelijk masker. Europa hangt aan een zijden draadje en helaas draait het alleen maar weer om macht. Politiek is een spel maar het wordt langzaamaan een dodelijk spel. Wie staat er echt op als het nodig is? Oorlog was ooit zo ver van ons af en eigenlijk denken we dat nog steeds. Maar gisteren zei een journalist: ‘je neemt in de ochtend de trein en dezelfde dag nog, zit je midden in een smerige oorlog’.
Zo dichtbij.