We wandelen veel deze vakantie. De eerste dag zoals gisteren beschreven, aan de hand van een plattegrond. Na die ervaring kozen we een dag later voor een route met paaltjes en kleuren. Paars zou het worden.
Opnieuw optimistisch volgen we met een looplustige Ami de paars getinte bordjes. Maar ook dit soort paaltjes zijn makkelijk over het hoofd te zien. Ik ben erachter gekomen dat kwade geesten met opzet de paaltjes verstoppen of plots aan de andere kant van het pad zetten. Minstens vier keer moeten we een pad teruglopen om dan ineens onder een struik een paarse aanwijzing te vinden. En je weet hoe het gaat. In het begin denk je ‘het duurt best wel lang voordat we een nieuwe aanwijzing vinden maar ja, het is ook alleen maar rechtdoor.’ Totdat je diezelfde lange, rechte weg terug moet lopen. De eerste keer is dat nog lollig, de viere keer: niet.
Ik ben geen wandelaar. Ik houd er niet echt van en weet niet zo goed waarom niet. Door de uitgestippelde routes merk ik wel dat een spelelement toevoegen, zoals een speurtocht, helpt. Ik heb een opdracht. Maar dan moet ‘ie wel goed zijn uitgezet. Geen loze sporen, daar kan ik niet tegen.
Als ik wandel dan gaat direct mijn hoofd aan. Ik begrijp dat bij de meeste mensen het hoofd juist uit gaat. Ik weet niet hoe dat moet. Met vijf stappen ben ik de beloofde geneugten van het wandelen vergeten (zuurstof, ontspannen, relaxen, ervaren, ruiken, genieten) en maal ik in het rond. Over morgen, over gisteren, over volgend jaar, over een opdracht, een mailtje. Ik ben overal, behalve waar ik fysiek ben. Aan mij heb je dus ook helemaal niets als je een weg terug moet vinden of herinneringen op wil halen aan een wandeling van een dag daarvoor. Ik heb niets gezien.
Het heeft ook voordelen. Je kan met mij rustig tien keer dezelfde (stads)wandeling doen, elke keer is het alsof het voor de eerste keer is.
In het moment zijn
Dat zou ik willen kunnen. Ik ben altijd in het volgende moment. Als ik ga slapen, denk ik aan wakker worden. Als ik vakantie ‘vier’ denk ik aan terugkomen. Dus die wandelingen met plattegronden en cijfertjes, paaltjes met kleuren, gekleurde touwtjes in bomen, ze houden me bij de les. Totdat ik de les vergeet en daar direct voor gestraft wordt.
Die tienduizend stappen per dag… we halen ze makkelijk. Te makkelijk.
1 reactie
Ik herken me in je verhaal. Probeer http://www.autospeurtocht.nl eens! Zeer goed uitgezette speurtochten waarbij je de prachtigste plekken van Nederland ziet!