We hadden ons voorgenomen om veel te wandelen deze vakantie en tot nu toe, doen we dat ook elke dag. De eerste wandeling deden we aan de hand van een echte wandelroute: stadswandeling Amersfoort. Gewapend met boekje en goede zin begonnen we aan een echte stedentrip.
Vriendin is een wandelaar. Ze ziet, ze ruikt, ze ademt in en uit, precies wat je moet doen als je wandelt: waarnemen en registreren. Haar valt ook niets kwalijk te nemen. Maar ik heb het boekje in mijn hand met de plattegrond en de cijfertjes die verwijzen naar interessante plaatsen. Ik kan alleen maar een route volgen als de lijnen kloppen met mijn looprichting. Dus ik draai het boekje zo, dat ik met de plattegrond, vooruit loop en daardoor niet kan lezen wat er bij vermeld staat. Er ontgaat ons ook van alles. Een voordeel van mij de route geven is dat ik me niet kan veroorloven om af te dwalen in mijn hoofd. Ik heb een taak. Ik moet ons van nummertje 1 naar nummertje 30 leiden.
Plotseling komen we bij Hofje De Armen de Poth. Een klein belletje rinkelt. Ben ik daar vorig jaar niet geweest om de leuke hofjeswoning van A te bewonderen. En ben ik toen niet een half uur bezig geweest om de weg te vinden? Ik herinner me gelukkig wat er fout ging. Haar adres heb ik niet opgeschreven dus op goed geluk dwalen we door het hof. We staan even stil en ik zie net boven een heg een blonde pluk haar tevoorschijn komen. Even later zitten we aan de koffie en genieten van de stilte vlakbij het stadscentrum. Dat alles op toeval berust vertel ik maar niet, maar ze kent mij inmiddels.
We vervolgen de wandeling en beseffen voor een vierde keer dat er ergens iets niet goed is gegaan. We wandelen terug tot ‘ergens’ en we hervatten de route. Ons humeur blijft wonderwel goed. Tot aan de zesde keer, het sjagrijn slaat toe. Ik kijk op de kaart en zie dat we op onze manier nog niet de helft van de route hebben gelopen. De tienduizend stappen hebben we al ruimschoots gehaald. Vriendin heeft gelukkig een veel beter richtingsgevoel dan ik. Ze wijst een richting op en zegt ‘alsmaar rechtdoor, dan komen we bij onze auto’. Ik wandel stoer voorop, de instructies volgend van Vriendin. Ze heeft gelijk. We vinden de auto en een leuk terras in de zon.
Onze volgende wandeling, zeggen we tegen elkaar, doen we wel aan de hand van paaltjes met kleuren enzo. Dat zal beter werken. Hoe dat verliep vertel ik morgen. Eerst wat blaren doorprikken.
3 reacties
Ik wandel heel veel en maak me niet meer druk om richting en zo. Via google kom je altijd wel weer thuis of op je vertrekpunt.
Paaltjes? Waar? 😁
Oooo zo herkenbaar dit . Beter met paaltjes , succes