Bij het AD hoorde ik het al. Een nieuw fenomeen doet zijn intrede: Walking football. Voor ouderen. Ik luisterde met een lachje op het mijn gezicht. Hoe zou dat er uit zien? En ziet het er wel uit? Maar toen: wat maakt het eigenlijk uit?
Ik zie ineens weer toekomstperspectief voor verloren dromen. Hoe vaak heb ik niet gedacht: was ik veertig jaar later geboren, dan speelde ik vast ook in een dames 1 team ergens. Enige bescheidenheid over dromen is mij vreemd.
Voetbalmeisje
Ik was zo’n voetbalmeisje in de straat dat door de jongens werd opgehaald. ‘Voetballen op het pleintje, ga je mee?’ Natuurlijk ging ik mee. Het grote-vrouwen-voetbal liet nog even op zich wachten maar nu ze er zijn, heb ik heimwee naar die tijd. Wat had ik dat graag gewild. En nu kan het.. walking football voor 60+, oké, ik moet nog even wachten maar ik kan wel alvast voetbalschoenen aanschaffen toch?
Ik bekijk wat foto’s. Oude (echt oude) mannen die naar een voetbal staren met dezelfde gretigheid als ware ze twintig en de bal een mooie schone. De scheidsrechter wordt ook omhoog gehouden door twee supporters, maar het mag de pret niet drukken. Maar het doet het wel een beetje.
Vrouwenwalkingfootball
Googelen op vrouwenwalkingfootball. Dat ziet er al een stuk aardiger uit. Misschien moeten we teams gaan maken van 60-65, 65-70 en de rest. Of is dat niet aardig. Er zijn zelfs EK-toernooien voor walking football. Ik zou het allemaal nog kunnen bereiken. De Olympische Spelen? Een wereldtitel. Ik droom verder.
In afwachting tot wat gaat komen bereid ik me voor. Rek en strek de biceps. Maak een schijnbeweging naar de hond en schop met een duizelingwekkend effect mijn pantoffel rechtsboven door het raam. Goal. Het publiek juicht. Mijn armen gestrekt, ik spring een gat in de lucht en kom op mijn verkeerde been terecht. Die van die knie. Twee hoogbejaarde vrouwen komen met een brancard het veld op gestrompeld. Ik kijk ze even aan en zeg: ‘laat maar, ik loop wel’. Want ik ben keihard, als het erop aankomt.