Wakker worden en meteen al huilen

Gisteren overdag met Vrouw & Co de generale gedaan van Op = Op. Een nog lege zaal, gewoon licht, gespannen vrouwen die rondlopen en bekende irritaties. Het hoort er allemaal bij. Vandaag nog één keer. De laatste keer. Ik word te vroeg wakker en voel sinds lange tijd weer iets dat op verdriet lijkt.

De tranen prikken achter mijn ogen als ik in het donker een kopje koffie zet. Ik aai Ami die nog heerlijk ligt te slapen. Wat een gek gevoel om mee wakker te worden. Wee. Dat is de beste benaming. Wee van heimwee (nu al) en wee van weemoed.

Knopen doorhakken

Gisteravond na het optreden komen er twee vrouwen naar me toe en trekken me aan het jasje. Met grote ogen staan ze voor me. ‘Waarom’, vragen ze. ‘Waarom houden jullie er in hemelsnaam mee op?’. Een ander vrouw komt naar me toe en geeft me drie kussen. ‘Dank je wel’, zegt ze, ‘waarom stoppen jullie, ik begrijp er helemaal niets van, dit is zo iets unieks’. En ik weet even geen antwoord. Waarom stoppen we ook alweer?

Onzin

En het is onzin natuurlijk. Het besluit om te stoppen is goed om vele redenen. Maar dat het zeer doet, ik voel het overal. Niet dat het koor stopt. Er komen vast nog andere dingen maar dat ‘wij’ stoppen, de groep unieke vrouwen die we zijn, dat doet zeer. Alsof je al twintig jaar bij elkaar in de klas hebt gezeten en nu plotseling andere dingen gaat doen. Als we gisteren voor de voorstelling in een restaurant gaat eten, ligt er op iedere plek aan tafel een kaartje. Een kaartje van een van ons die er helaas niet bij kon zijn. Maar hoe lief is het?
En we beloven elkaar om de band in stand te houden maar eigenlijk weet je dat het niet gaat lukken. Zoals je je lieve collega’s niet meer ziet als je ergens anders gaat werken, zo zal het ook gaan met Vrouw & Co. En ook dat is goed. En het is ook goed om daar verdrietig over te zijn.

Nog één keer

In de artiestenfoyer met natuurlijk alle lekkere dingen die vrouwen voor elkaar bakken en delen.

Ik voel aan alles dat vanmiddag speciaal gaat worden. Een volle zaal en dat is altijd heerlijk. Een fantastisch theater om af te sluiten met een techneut achter de knoppen die mij geruststelt. Ik ben geen huiler van buiten maar ik hoop toch echt dat ik het weeë gevoel van binnen even ergens kan parkeren.

We gaan nog één keer genieten. Van elkaar, in het mooie licht van het leven dat theater heet.