Dat zei gisteren een jongen, te gast bij Pauw, die jaren heeft geleden aan een dwangneurose. ‘Het is als wachten op gisteren’. Soms zou je willen dat je zelf zo’n zin had verzonnen. Waarin direct duidelijk wordt hoe zinloos soms een handeling is.
Te gast was ook psychiater Menno Oosterhoff. Hij schreef een boek ‘Vals Alarm’ over dwangneurosen. Een boek waarin hij vertelt zelf ook te lijden aan een erge vorm van dwangneurose.
Raak
Het onderwerp raakt mij omdat ik er vroeger heel veel last van heb gehad. Dwangneurose is een enorme angst hebben voor iets, terwijl je weet dat het onzin is. Maar het bandje is niet te stoppen. Je spoelt vooruit en achteruit. Repeat, repeat, repeat. Totdat… ja totdat wat eigenlijk? Totdat iets in je zegt dat het nu goed is. Dat het oké is, dat je veilig bent.
Remedie
Is er een oplossing, vroeg Pauw. Menno Oosterhof zegt dat eigenlijk de enige remedie is om niet te vechten tegen de dwang. Want met het oplossen van de ene dwang, komt er een volgende. Hij heeft zelf de dwang om eindeloos lijstjes te maken van dingen die hij niet mag vergeten. Hij schrijft daarbij zo snel omdat hij bang punten te vergeten op te schrijven. Door het snelle schrijven, kan hij zijn eigen handschrift soms niet meer ontcijferen en is daar dan weer dagen mee bezig. Repeat, repeat, repeat.
Er zijn oplossingen, al kan ik niet benoemen wat het bij mij heeft gedaan. Er is te veel gebeurd om iets aan te kunnen wijzen als de oplossing. Het heeft met vertrouwen te maken, los kunnen laten en liefde.
Als we toch eens zo’n pilletje kunnen maken.