Kerst is altijd goed geregeld. Gewoon omdat we verplichtingen hebben of ze in ieder geval als verplichting ervaren. Als de wederzijdse ouders nog leven, zijn vaak de twee kerstdagen vol en vast. Natuurlijk niet bij iedereen maar op een van die dagen is familie verplichte kost. Soms leuke kost, soms minder. Kerstmis heeft zo zijn traditie, met lichtjes, sterretjes en goede bedoelingen.
Met Oud en Nieuw is het anders. Dat kun je vieren hoe je wilt. De eerste uitnodiging neem je dan wel in overweging maar je geeft nog niet toe.
Je wacht.
Op de uitnodiging voor het ultieme feest. Het is niet netjes maar je doet het wel. Je weet wel zeker waar je het niet wilt vieren. Dat is makkelijk maar dan blijven er nog heel veel ‘misschientjes’ over. Want Stel je voor dat…. er een feest, er een waanzinnig feest, er een bizarre feestelijke bijeenkomst …. . En dan heb je al ‘ja’ gezegd tegen iemand. Dan kan je niet meer terug.
Hoe komt dat toch? Misschien omdat Kerstmis zoveel verplichtingen met zich mee draagt dat we dat gevoel niet willen hebben met Oud en Nieuw. Of omdat we bang zijn iets heel leuks te missen. Of omdat je zelf niet origineel genoeg bent om dat zelf maar dat ultieme feest te organiseren. Want wie komen er (niet)?