Waarom ik in het westen geboren ben

Gisteren liep ik mijn collega in een carnavalsfuik van Björn van der Doelen, de voetballer die in Den Haag zijn door duizenden ondertekende petitie kwam aanbieden aan het kabinet. Want ze willen ‘carnavalsvrij’. Bijna tikte ik carnavalsvrije dagen…maar dat is niet de bedoeling geloof ik.

En ik dacht twee dingen: 1) wat een volkomen misplaatst beeld om in Den Haag een stoet verklede mensen te zien en 2) wat ben ik blij dat ik niet verkleed hoef. De carnavalsoptocht loopt midden door het centrum van Den Haag waar ambtenaren van hoog tot laag hun bammetjes al lopende eten. Alsof ze een fata morgana aanschouwen. Zo ongeveer peil ik de blikken van ongeloof op de witte kantoorbekkies. Ook ik verbleek.

Pruiken

Maar echt uit de grond van mijn hart ben ik dankbaar voor het feit dat ik niet verkleed hoef. Geen pruik op mijn kop, want dat is het allerergste. Dat trauma kwam in mijn koorweekend weer even fijntjes omhoog. Tijdens het boodschappen doen kwamen we een bak tegen met carnavalskleding en pruiken. Voor een Liddle-prikkie. A. zet een pruik op haar kop en staat parmantig achter het winkelwagentje. Het staat haar leuk. Alles staat haar leuk. Ik weet het nog even van mij af te houden maar sta toch even later met een pruik van lang blond haar op mijn onwillige hoofd. De foto gaat richting koor en als ik zelf de foto bekijk, zie ik de ergste versie van Herman Brusselmans. Dus waarop hij op zijn lelijkst is. Nou dan weet je wel hoe erg ik er uit zie met pruik.

Vermannen

Ik verman mij. De foto bestaat en zal nooit meer verdwijnen. Maar besef weer dat het waar is. Het staat me niet: een pruik niet, een muts niet, geen pet. Zelfs een paraplu staat mij niet. Je hoort wel eens dat er voor iedereen een hoed is mits afgestemd op vorm hoofd en gezicht. Nou, ik daag ze uit. Eigenlijk pas ik alleen zoals ik ben, bij mezelf. Of ben ik zo gewend geraakt aan mijn aanblik dat ik er niets geks meer aan zie? In het donker waag ik me nog net aan een capuchon tegen de regen. Als ik ooit opnieuw geboren ben, wil ik heel mooi zijn, met een rond gezicht.

Mooi

Maar ook mooie mensen hebben het moeilijk. De knappe zangeres uit The Voice lijdt aan haar mooi-zijn. Omdat iedereen zegt dat alleen haar mooie koppie het werk voor haar doet. Dat ze echt ook vreselijk mooi kan zingen is dan bijzaak geworden. Geef mij zo’n bijzaak. Geef mij zo’n probleem.

Als het mij uitkomt geloof ik in de spirituele boodschap dat mensen zelf kiezen voor de plek waar ze geboren worden en bij wie ze geboren worden. Daarom heeft een almachtige bepaald dat ik in Den Haag ter wereld zou komen. Daar waar geen carnaval gevierd wordt. Waar geen pruiken in de winkels liggen. Waar geen worstjes op borstjes groeien.