Waarom doen we wat we doen?

Ik had het laatst met iemand over kinderen opvoeden. Een man. Hij gaf toe dat hij soms iets verbiedt zonder duidelijke reden. Waarom? Daarom! Moe zijn, geen zin hebben, dingen aan je hoofd.
Ik herken dat maar al te goed, heb wel geen kinderen maar wel een hond en die moet je ook opvoeden of iets dergelijks. Ik vertelde hem dat ik als ik Hond uitlaat heel ongeduldig kan zijn. Nu is Hond is echt oud en niet meer vooruit te branden, daarbij stokdoof, stemaanmaningen doen het ook al niet, dus trek ik ongeduldig aan de riem om de hele weg bijna slepend een hond mee te krijgen. Ik chagrijnig, hij chagrijnig. Als ik dan zie met hoeveel liefde en geduld Vriendin hetzelfde letterlijke pad bewandel, geneer ik me. Vooral omdat ik geen reden heb om zo te trekken aan die riem. Ik hoef nergens te zijn, nergens naar toe, ik heb geen haast, het is lekker weer, de zon schijnt, de vogels fluiten: objectief gezien is het een fantastische buitendag. Dus waarom wil ik zo nodig weer vlug terug? En belangrijker, waar naar toe?

ICheffieAanDeLijnGk heb geen antwoord. Dus probeer ik mijn maar vooral zijn leven beter te maken. Ik trek niet meer aan de riem. Hij mag ruiken, nog een keer ruiken, honderd keer zijn poot optillen. Ik benader hem met liefde en geduld. Ik aai hem, ik wacht als hij wacht en we gaan naar huis als hij naar huis wil. (Dat laatste is niet helemaal waar trouwens). En die knoop in mijn maag? Ik adem er naar toe en ontspan. Praat tegen mezelf. Wijs mezelf de mooie dingen in het buitenleven aan en dat helpt.

Maar toch een vreemd gegeven: iets doen of niet doen en niet weten waarom. Laat staan dat ik het dan duidelijk kan maken.

Laat een reactie achter

Deel dit met jouw vrienden