Waarom bleef je niet voor mij?

Gisteravond zagen wij de korte documentaire ‘waarom bleef je niet voor mij?’. Documentairemaker Milou Gevers verloor tien jaar geleden haar moeder aan zelfmoord. Ze praat met vier kinderen over de zelfmoord van hun vaders.

Het is ontroerend en pijnlijk om in de ogen te kijken van de jonge kinderen die hun ouder verloren door zelfmoord. Als kijker kan je alleen maar zwijgend toekijken. De ouders zijn minimaal in beeld. Soms knuffelend en troostend op de woorden van hun zoon of dochter.
Allemaal spreken ze de angst uit de andere ouder ook te verliezen en wat dan? “Dan ben ik alleen, hoe moet het dan met mij, wie zorgt er voor mij”?
De documentairemaakster vraagt aan één van de meisjes, in wat lijk je op je vader? Het meisje zegt lachend “ik kan ook heel goed doen alsof ik blij ben.”

Er is een jongen met rood haar, iets ouder dan de anderen, een stoere gast maar het verdriet en de boosheid komt regelrecht mijn hart binnen. Hij heeft ook geen idee waarom zijn vader dit gedaan heeft.

Ouders

Ik had graag de moeders ook ‘gezien’. Maar dat is meer voor mijn eigen gemoedsrust. Omdat je hoopt dat zij er altijd zijn voor deze kinderen. Helaas kan niemand beloven dat zij blijven, niet ziek worden of dood gaan. Was het maar zo’n feest.