Ik heb al eens eerder geschreven over een puberale verliefdheid en hoe sommige namen niet uit mijn hoofd verdwijnen. Jongensnamen. Toen nog wel. Via facebook kom ik in contact met één van die jongensnamen. We berichten wat heen en weer. Of ik me herinner dat we ‘iets gehad hebben’. Of ik me iets herinner? Ik schreef er ooit een heel blog over. Gelukkig heb ik daar niets ernstigs in geschreven dus hij mag het nu ook wel lezen.
Verliefdheden. Waar waren ze toen op gebaseerd? Volgens mij ging het echt niet verder dan ‘hormonen’. Reageren op elkaar, een leuk bekkie, en zin hebben in dat spannende gedoe. Als ik terugdenk aan mijn lagere schooltijd en later de middelbare school, dan vraag ik me ook af waar die vriendschappen op gebaseerd waren. Als ik bij sommigen nu lees wat ze doen en hoe ze in het leven staan, dan staat dat mijlenver van mijn leven en gedachten af. Niet beter of slechter maar anders.
Latere verliefdheden ontstonden natuurlijk ook vooral door een leuk bekkie en zin hebben in dat spannende gedoe. Maar er kwam meer bij kijken. Waar komen we vandaan? Wat is onze achtergrond, wat is ons toekomstbeeld, waar geloven we in, waar liggen onze talenten. Het is maar goed dat we als kinderen nog zo heerlijk primitief mogen reageren. Eerst maar eens ontdekken en later komt al dat moeilijke gedoe wel. Eerst zoenen dan denken.
Af en toe zou dat nog wel lekker zijn.