Ik schreef laats al over muziek. Dat het niet meer bezitten van muziek, wennen is. Bezit in de vorm van cd’s heb ik het dan over. We plukken de muziek uit de lucht tegenwoordig en kunnen zo nog meer kennis maken met de prachtige draagkracht van muziek.
ik merk dat ik de laatste tijd continue switch van het een naar het ander omdat ik niet vind wat ik zoek. De muziek niet mijn hart raakt zoals ik zou willen. Dat heeft niets met de muziek te maken maar wel met mijn hart vrees ik. Dat onbestemde, dat vage, dat niet weten wat, angst, onzekerheid.. daar heeft nog niemand een nummer over gemaakt.
Nu zoek ik een nummer van troost. Niet alleen voor mij maar voor velen die troost kunnen gebruiken. Ik heb een nummer gevonden waarvan de tekst mij niets zegt. Omdat het in een taal wordt gezongen die ik niet spreek. Maar de melodie spreekt boekdelen. In mijn hoofd zeggen de woorden wat ik wil horen. Biedt de muziek troost aan een hart en aan gedachten die maar ronddwalen. Er is veel leed en verdriet in de wereld. Te veel om me mee te kunnen vereenzelvigen. Maar als iets heel dichtbij komt, neemt dat de plaats in van al het verdriet. Ik weet dat het nummer vertaald is door Guus Meeuwis. Maar vergeet zijn woorden en maak je eigen woorden. In mineur.