Vriendin en ik hebben een appartement gekocht dat nog gebouwd moet gaan worden. Sterker, er moet eerst nog afgebroken worden, dus voordat er werkelijk iets staat hebben we nog minstens twee keer Sinterklaas gevierd.
Dit is niet mijn eerste koophuis, het is nummer drie. Maar dit keer ging het allemaal niet van een leien dakje. Wat mis kon gaan, ging mis. En zelfs een dag voor het ondertekenen bij de notaris werden we nog geconfronteerd met kleine lettertjes die, zoals het hoort bij kleine lettertjes, een venijnige boodschap hadden.
Dus helemaal op ons gemak waren we niet gisteren. De afspraak bij de notaris was om 16.00 uur en dat is ongeveer spits bij ons in Den Haag. Met een onrustige buik reden we de file in. Maar we waren tien minuten voor de afspraak aanwezig.
Vertrouwen
Het vertrouwen dat het nu helemaal in orde was, hadden we niet. Waren we niets vergeten? Wat moesten we meenemen? We mogen naar binnen, vijf minuten voor tijd. Onze financiële man was er nog niet. De notaris, een statige, gebruinde, keurige man, wacht ons op achter zijn grote bureau. Onze financieel adviseur schiet ook snel naar binnen. We tekenen en staan om 16.01 buiten. Elkaar hijgend aan te kijken.
Enveloppe
Ik met een enveloppe in de hand. De hypotheekakte. Maar waar is de fles bubbels en het bloemetje? Waar is het feestelijke moment gebleven? Niet in de enveloppe in ieder geval, ik heb er nog ingekeken. Om 16.10 rijden we in de auto naar huis. We zijn stil van het grote gebeuren dat voorbij was voordat we het wisten.
Een kopje koffie bestellen op een verregende dag,
bezorgt meer vreugde dan een huis kopen!
Spelen
Vroeger speelde ik altijd postkantoortje. Dan was ik iedereen. De directeur, het meisje achter de balie, de mevrouw van de stempels. Ik ging elke keer achter een ander tafeltje zitten om mijn handtekening te zetten. Dat gevoel had ik gisteren een beetje. Alleen was ik niet de notaris. Dat was wel duidelijk. Zeker toen hij zei
Deze akte is in minuut opgemaakt en verleden te Rijswijk.
Toen konden we gaan.