Ik zocht gisteren iets op dit blog van een tijd geleden. Ik kom een stukje tegen en denk: waar gaat dit over? Als ik, de schrijver, het al niet weet, hoe moet jij, de lezer, dit dan niet ervaren? Het was dit stukje:
Hij kwam zijn bed niet uit. Hij kwam gewoon zijn bed niet uit. Wat ze ook probeerden, paaien, kietelen, strelen… Het hielp niets. Hij trok alleen de deken nog verder over zijn hoofd. Er kwam geen woord over zijn lippen.
Dit duurde nu al weken. Zijn ouders hadden echt alles uit de kast gehaald, ook hulp bij zo’n GGD voor speciale gevallen. Ach, wat hadden ze niet gedaan? Ze lieten kinderen schateren en zich verstoppen, ze lieten water kletteren uit de kraan, ze lieten dekens wassen en drogen aan de lijn, de ijscoman kwam langs en belde met zijn vriendelijke ijsbelletje. Ze maakte bakken met salade, maakten ijskoude limonade, die waar hij zo van hield. Maar niets. Zijn hoofdje kwam niet tevoorschijn.
Een ding hadden ze nog niet gedaan. Boos worden. Dat schijnt wel eens te helpen, zei moeder.
Dus deze ochtend had vader er genoeg van, hij trok de deur open en bleef dreigend staan en schreeuwde:
‘Zon, nu is het genoeg geweest. Kom je uit jezelf of moet ik je halen?’
Over wie ging dit en waarom moest dit zo geschreven worden… Ik wist het niet, totdat ineens het kwartje viel. Geschreven in een maand dat we allemaal verlangden naar de zon die maar niet kwam. Het ging over de zon, de zon die in zijn bed bleef liggen.
De volgende keer moet ik toch iets duidelijker zijn in de titel of zo.
In plaats van ‘en nu is het genoeg’, bijvoorbeeld ‘de zon zit in de kroeg’.