Zo was het toch een beetje gisteren. Wachten op de voorspelling. Eerst rond de middag. Toen rond de tijd dat iedereen weer op weg gaat naar huis. Toen weer het begin van de avond. Bij ons in Den Haag bleef het droog en warm. Tegen middernacht brak er wat los. Door de bliksem en knallen zaten wij drie keer in het donker. Toen werd het weer rustig. Onze hond Bas houdt echt niet van onweer. Hij trilt, de staart tussen zijn benen beweegt nauwelijks, lekker hapjes laten hem koud.
Vannacht om half twee werd ik wakker door het onweer. Met mijn iphone schijn ik bij om te zien of Bas nog op zijn kussen ligt. Nee. Natuurlijk niet. Hij is bang. Ik loop de kamer in naast de slaapkamer. Geen Bas. Ik loop naar boven. Geen Bas. Ik loop helemaal naar beneden. Geen Bas. Ik ga weer naar 1 hoog. Kijk onder het bed, in de kast, in het bad, achter het toilet. Maak Vriendin wakker en samen lopen we het hele huis nog drie keer door. Geen Bas.
Hij kan niet weg zijn. Dat is het enige dat ons geruststelt. Eindelijk horen we het getrippel van zijn pootjes. Uit de kledingkast komt hij. Hij kwispelt nog wat onwennig. Kijkt ons aan met een blik van: zocht je mij soms? We aaien hem. Zijn klaarwakker en gaan weer naar bed. Klaarwakker.
Waar blijft het noodweer weer?
vorige blog