Zo gaat het in de politiek. In de debatten, ook die ons nog te wachten staan, wordt er niet gekeken op een belediging nog wel kan of niet. Soms kunnen de opmerkingen net, heel vaak kunnen ze gewoon niet. Een Samson die twee keer tegen Rutte zegt: ‘nu doet u het weer’, doelend op het leugentje waar eerder die week Roemer Rutte van beschuldigde.
Zo’n opmerking kan werken als je hem één keer maakt. Twee keer, dan zak je door het ijs. Dan blijft er in mijn ogen niet veel meer van je over.
Wilders die Pechtold schoffeert door hem echt lelijk en gemeend te zeggen dat ’tegenover zo’n man staan, te veel eer is voor Pechtold’.
Wat ik niet kan hebben is dat ze daarna elkaar de hand schudden. Dat gaat me te ver. Politiek is een spel met spelregels maar je moet iemand niet kapot willen maken. Wie schiet daar iets mee op? Wat leren we daar van?
Pak elkaar op politieke standpunten, op argumenten, op visies. Eerlijk? Wie is er eerlijk? Ik wacht op een politicus die zegt: ‘luister, als ik het voor het zeggen had met mijn partij dan is dit mijn programma. Maar zo werkt het niet, lieve burgers. Ik ga straks samenwerken met iemand die ook een lijstje heeft en we zullen moeten delen. Ik kan niet alles hebben. Lieve burgers, jullie kunnen niet alles hebben. Hard maar zo is het. Wil je het socialer, dan zijn dit je opties, wil je veilig stellen wat je hebt, dan is dit een optie. Wil je Nederland als ouderwets Nederland? Wil je minder belasting betalen? Wil je je zorg zelf betalen zodat we onze hoge standaard kunnen handhaven’?
Zomaar wat keuzes waardoor je in ieder geval een richting kan kiezen. Nog steeds hebben we in Nederland rechts, links en het midden. Hadden we ook maar drie partijen… maar dat is voorlopig nog niet zo.
Politici, houd eens op met je snelle-bek-hapklare-taalkundige-vondsen maar zeg wat er echt te zeggen valt.