Bas is zo langzaam aan wel gewend geraakt aan mij. Goed, ik ben wel niet zo lief als het echte vrouwtje maar als surrogaat kan ik er prima mee door. Je hoort hem ook niet als ik een dag thuis ben en Vrouwtje niet. Als hij zijn plasje, poepje maar kan doen en als zijn bakken maar gevuld worden. Verder besteedt hij zijn dag gewoon zoals altijd. Hij slaapt, rekt zich uit, eet wat, loopt wat en slaapt, rekt zich uit.
Maar Bas is niet gek. Hij kent de klok als geen ander, dus tussen vijf en zes uur in de middag, rent hij wat doelloos van achterdeur naar voordeur. Tegenwoordig weet hij niet meer of Vrouwtje de fiets of de auto pakt dus hij heeft twee toegangen te bewaken. Gisteren kwam Vrouwtje niet thuis.
Als ik ’s avonds laat terug kom van een uitstapje is hij dolblij. Bas jankt een beetje en weet van gekkigheid niet wat hij moet doen. Mij lieve beetjes geven, likken, bespringen, of toch maar gewoon als een idioot over het schone kleed gaan rollen? En hij kijkt achter mij, naast mij, gaat nog een keer naar de deur want waar is ZIJ? Bij het uitlaten loopt hij demonstratief naar onze auto en loopt een rondje er om heen. Waar is ZE? Zijn staart omhoog, zijn oren gespits. Okee, hij gaat mee lopen maar draait zich een paar keer om. Zoekend. Roepend bijna.
Als we thuiskomen rent hij als een dolle naar binnen want misschien heeft ZIJ zich verstopt. Nee dus. Ze komt niet thuis vandaag Bas. Sorry.
Hij neemt zijn koekje dan maar en gaat in zijn mand liggen. De ogen open. Je weet maar nooit.