Vrouwenbubbel

Het zit er weer op. Het optreden van Vrouw & Co. Het samen toewerken naar een optreden is een hectisch gebeuren. Het is net als heel lang in de keuken staan om een heerlijke diner voor te bereiden en dat je gasten het na vijftien minuten verorberd hebben. ‘Het was lekker’.

Wat ik bedoel te zeggen: het werkelijke optreden vliegt altijd voorbij.
Ik zat deze keer in de zaal bij de techniek. Nieuw om niet tussen de coulissen te staan, mijn duim op te steken of heftig te gebaren als er iemand het podium afgaat die er helemaal niet af hoort te gaan.

Gisteren zag ik het vanaf ver gebeuren. Er stonden te weinig vrouwen op het podium. Het duurde niet lang. In het donker zag ik A weer terugkeren naar de groep. Alsof het er bij hoorde.

Trillen

Lang stil staan, voordat iedereen zit…

Bij een optreden is mijn rol grotendeels uitgespeeld. De teksten zijn klaar, het programma is klaar. Het enige dat ik hoef te doen is af en toe op een knopje drukken zodat er een juist achtergrondplaatje bij een lied verschijnt. Maar mijn hart klopt in mijn keel. Mijn hand trilt zo erg dat ik bang ben dat ik als een soort trillende malloot alle foto’s in 1 keer laat zien. Het gebeurt natuurlijk niet. Het gaat goed.
Niets is fijner als ‘artiest’, of je nou prof of amateur bent, om de eerste lach te horen uit de zaal. De klik, de chemie, gaat het werken?

Bijzonder

Na afloop is de sfeer altijd heel bijzonder. Je wilt samen zijn maar je wilt ook naar je publiek. Je wilt elkaar doodknuffelen en alleen maar stil lachend versmelten in het gevoel van… samen. Van samen iets maken, creëren. Die sfeer is zo bijzonder dat ik alleen daarom al iedereen zou willen aanraden om ‘samen’ iets te maken.
Onze groep is een groep van uitersten, van karakters die elkaar ook wel eens niet goed verdragen, met alle rollen die in groepen zo herkenbaar zijn. Maar op het podium is er nog maar één karakter. Het karakter van Vrouw & Co. Dat bereiken is mooi. Is iets om stil van te worden en te koesteren in de spotlight van het hart.