Vrouw zoekt Bertie

Boer Bertie. Ach arme. Ze had beloofd om met elk van haar vrouwen even apart te gaan, een gesprek aan te knopen, iets te delen. Maar ja. Het komt er maar niet van. De drie vrouwen van Bertie delen elkaars verdriet en ongemak en het is zowaar even gezellig, zolang Bertie er zich buiten houdt. Zodra boer Bertie haar eigen kamer binnen wandelt bevriest alles in een ongemakkelijk tableau non-vivant . Je hoort de niet aanwezige klok tikken. Het enige dat nog geluid maakt is een dik, zwijmelend hondenpropje. Maar hoe vaak kan je als gast zeggen: ‘Ach, kijk nou, dat hondje’, zonder dat het echt wanhopig klinkt. Een van de vrouwen dwingt Bertie tot een rondje om de kerk. Daar vertelt ze dat ze wil weten wat Bertie wil en zij is heel duidelijk: ‘Ik ben een gevoelsmens, ik ben een flapuit, heb het hart op de tong en ben zorgzaam. Wil je zo’n vrouw?
‘Boer Bertie: “Best wel.”

Hoe zou Bertie zichzelf omschrijven? Ik help haar. “Ik ben een boer, ik ben een boer, ik ben een boer”. Ik heb te doen met boer Bertie, al haar ongemak, al haar foute grapjes, al haar onmacht om iemand te zijn die ze niet is.

Nee, dan boer Theo. Ook niet makkelijk. Waar ik Boer Bertie binnen zes jaar, nog wel in een omarming terecht zie komen ontbreekt hier ieder spoor van erotiek. De vrouwen willen wel maar alles wat Theo onthoudt is dat hij vragen moet stellen. Nou dat doet hij.
Nu nog leren wat je doet als je antwoorden krijgt want dat zit vaak aan ‘vragen stellen’ vast. Er wordt iets teruggezegd.

Geert is steeds meer zichzelf en dat betekent dat hij helemaal op gaat in zijn werk. Er wordt minder gekust als de boerenkool gestript moet worden. Maar de vrouwen vinden het enig bij Geert. Als de huishoudster maar wel blijft als zij eenmaal aan het roer staan.

Oh, oh, wat wordt het volgende week. Wordt er eindelijk ergens gekust, gekeken, geflirt?