Toen ik bekend maakte te gaan stoppen bij Vrouw & Co was de verrassing compleet. Niet het minst bij de mij meest dierbaren. ‘Weg bij je kindje?’ en ‘dit betekent zoveel voor je’. En het is allemaal waar. En de titel ‘Vrouw en Co is een cadeau’ meen ik ook uit de grond van mijn hart. Maar eigenlijk moet er staan: een groep waar je je thuis voelt is een cadeau.
Dit is een foto van een buitenoptreden van een paar weken terug. Gisteravond hadden we onze laatste repetitie voor de zomervakantie en traditiegetrouw wordt dat gevierd met heel veel hapjes en drankjes. De avond daarvoor had ik een etentje met mijn schrijfgroep als afsluiting voor de zomer. Mij net zo dierbaar.
Zo lang al…
Maar het koor gisteravond. Bij een van ons thuis in een heerlijke tuin. En met twee vrouwen erbij die door ziekte al enige tijd niet konden komen. En ik kijk vanaf de bank naar ze en geniet en ben ontroerd. Zoveel maken we samen mee. Lief en leed. Die ene die altijd teveel beweeg, beweeg nog steeds teveel. Die ander die vol passie en overgave wil zorgen dat het werkt, is de passie niet verloren. Kwetsbaar staat ze tussen het koor, op zoek naar haar stem, want hoe klinkt het ook weer, wat is dat ook weer: zingen?
Ouder
En ik zie hoe we met elkaar ouder zijn geworden. Sommigen denken al over pensioen en stoppen met werken. Maken plannen voor ‘later’. Hoge stemmen worden lager. Maar wat gebleven is, is de lach. Het lachen om niets en daar van genieten.
Eigenlijk maakt het niet zoveel uit wat je doet met elkaar maar vindt een gemeenschappelijk doel en doe het samen. Het verrijkt je leven op zoveel manieren. Ik blijf het bijzonder vinden dan vrouwen, zo verschillend van karakter, een groep vormen waar voor iedereen plek is. En het gaat nooit vanzelf, dat weet ik wel maar juist dat maakt een groep boeiend.
Eén ding weet ik zeker. Ik blijf ‘groepen’.
1 reactie
Je vindt vast weer een nieuwe groep.