De LP van Robert Long van lang geleden. De liedjes zijn niet te vinden op Spotify of Deezer, helaas. Paul de Leeuw heeft nu een cd uitgebracht met liedjes van Long en ik zit tijdens het beluisteren, pats, boem in het verleden.
Wat een mooie teksten, wat een prachtige triestheid. Wij hadden de LP destijds en mijn twee zusjes en ik, zongen elk lied mee. Nu nog steeds verbazen we anderen als we een nummer horen en de tekst als een gebed op beginnen te dreunen. Niet alleen wij zongen mee maar ook mijn moeder hield ervan. Hoe bijzonder dat was besefte ik pas later. Als vriendinnen vertellen dat Robert Long echt niet gewaardeerd werd door ouders. Hoe open hij zong over de kerk, homo’s, vrije seks en pijn en verdriet. Mijn moeder zong net zo hard mee.
Mijn moeder. In haar was altijd die hunkering naar meer, want er was meer, dat wist ze, dat voelde ze. Zij had het alleen niet. Maar de liedjes die zij hoorde, haar kinderen die haar leerde, alles wat zou kunnen als je maar durfde… het was er alleen niet voor haar. Dus leefde zij het leven wat Robert Long zo verafschuwde en diep in haar wilde ze het zo anders. Wilde ze zingen, dansen, leven. Soms zag je in het haar ogen, tijdens een onbedaarlijke lachbui met haar zussen, tijdens de klanken van een piano, haar meedeinen op muziek, haar voeten die de maat tikten.
Haar voeten, klaar om op te staan en te springen, te huppelen, te springen, te juichen. Maar haar voeten zaten vast met onzichtbare touwtjes door haarzelf aangebracht. Alleen de knoop heeft zij er nooit ingelegd. Dat deden anderen. Ik hoop zo dat er boven veel muziek is. En zij zoals ze echt had willen zijn.
2 reacties
Mooi! En als behoudend kind wel zo’n moeder hebben, levert een heel ander verhaal op… Ik brul de teksten graag mee!
Mooi en herkenbaar!