Vreemde ogen dwingen

We hebben de dag er voor een lange wandeling gemaakt over strand en duinen. In een fikse kou en harde wind vinden we ons zelf bikkels. Hond Bas loopt ook vrolijk mee. Halverwege de wandeling krijgt hij een kleine inzinking maar na een half uur hervindt hij zichzelf en rent als een jonge hond in het rond. Iedereen geniet. Dus we besluiten nog zo’n wandeling te maken.

Bas huppelt vrolijk mee totdat hij ineens beseft: ‘nee heh, niet nog zo’n wandeling van 2,5 uur, genoeg is genoeg’. Hij zondert zich af van de groep, af en toe loop hij een tiental meters naar onstoe maar staat dan weer demonstratief doodstil en verroert zich niet.
Wij besluiten verder te lopen met alle hondentheorieën dat hij heus wel gaat volgen.

Mooi niet.

Als we ons omdraaien heeft hij nog geen voet verzet en staat daar als koning van het strand doodstil te staan. ‘Ik doe het echt niet’, zegt hij.
Wij lopen nog wat verder en maken ons klein want A., een hondenkenner, zegt dat het helpt. Terwijl wij voor idioot door onze hurken gaan gebeurd er met het hondje niets. We helpen elkaar weer omhoog en A. zegt: “Ik ga hem wel halen’.

A. is een grote man. Bas is nog niet echt gewend aan A. Bas is gewend dat een van zijn vrouwtjes altijd naar hem toekomt en hij geniet bij voorbaat al van de gewonnen strijd. Als wij hem waren gaan halen, had hij halverwege onze tegemoetkomende wandeling al vast aan de weg terug begonnen.
Maar nu is alles anders. Daar komt in looppas nog wel, die grote, grijze man op hem afgerend. Bas gaat er bij zitten en kijkt. Hij schijnt te denken: “Jeetje, wat komt daar aan en komt hij naar mij?!’
Als de grote, grijze man hem nadert blaft hij een beetje lullig en neemt de benen naar zijn vrouwtjes toe. Hij draait zich af en toe om en blaft tegen A. Als Bas bij ons is kijkt hij ons een voor een aan: ’til me op, daar komt een enge man’.

De enge man voegt zich weer bij de groep en Bas is duidelijk onder de indruk. Hij blaft nog een geluidloos blafje en weet ineens weer wat het is om een baas te hebben.