De essentie van leven is zo dichtbij

Presentator Beau van Erven Dorens brengt vijf dagen door in verschillende instellingen. Gisteravond zag ik zijn vijf dagen in een hospice. Een plek waar mensen naar toe gaan om uiteindelijk te sterven. Een indrukwekkende sfeer laat het achter waardoor ik de hele avond ook wat stiller ben.

Wat is het met de dood dat ons of mij eigenlijk zo raakt? Progamma’s als ‘over mijn lijk’ of ‘zolang ik leef’ en nu dit programma. De essentie is eigenlijk altijd dat het mensen laat zien die alles hebben los gelaten, noodgedwongen maar dan uiteindelijk toch met overgave. Zo dat het elke keer weer laat zien waar het eigenlijk om gaat in het leven: om jou en mij. Om mensen samen. Om zorg, warmte, liefde.
Jammer dat je tussendoor toch ergens nog moet leven.

Vergeten

Want hoe bijzonder een ervaring ook is, bij mensen zijn die afscheid nemen, het afscheid zelf, het besef van hoe het eigenlijk zou moeten zijn; het is niet het leven zoals we het kunnen leven. Daar raken we onszelf weer kwijt in de waan van alledag. In je druk maken over niets, boos worden over nutteloze dingen, jezelf weer zien in de ogen van de middelmatigheid.

Mooie mensen

In de aflevering van Van Erven Dorens zien we hoe hij met mensen in de hospice kennismaakt. Een oude man toont een foto van nog geen vijf maanden geleden. Een foto van een forse man, gezonde kop. In niets lijkt de foto nog op de zieke man die hij nu is. De boze tweelingzus die nog geen zestig is en woedend niet anders kan dan accepteren dat het afgelopen is. De hele lieve oude dame die alleen maar dankbaarheid toont. De kleinkinderen van een opa die hem dagen en nachtenlang vol liefde verzorgen. En de lieve, lieve mensen die er werken. Ik denk eerlijk gezegd dat het werken zelf, lief maakt. Het is toch een cadeau om te mogen werken in een wereld die echt is? Het vraagt alleen wat moed.

Een huilende Beau. Want de dood hakt er altijd in. Na vijf dagen gaat hij weg. Hoe neem je afscheid van mensen die voor altijd weggaan? ‘Tot ziens’?

Scheuren en schuren

Ik voel bijna de opluchting met hem mee als hij naar buiten loopt en zijn auto opent. En in gedachte loop ik mee. Open ik de ramen van de auto, schuif het dak open en zet keihard een muziekje op. Iets met snerpende gitaren. En dan keihard wegrijden en schreeuwen. Want tussendoor moet je nog ergens leven. Scheurend en schurend.