Voorvoelen als bescherming

Gisteren beloofde ik dit verhaal. Een bijzonder verhaal. Verdrietig en mooi. Een voorspellende droom die ik had jaren geleden. Een droom die alleen nog maar vertaald moest opdat wij zouden begrijpen.

Het is jaren geleden. Een baby wordt geboren. Een prachtige baby. Haar naam was Merel. Een engel. Helblauwe ogen had ze en zo’n zuivere uitstraling dat ik amper naar haar durfde te kijken. Zo mooi en puur.

Rome

Ik ben met haar moeder B. in Rome, ‘ergens voor’. Merels is in Nederland gebleven bij de vader. We zitten op een bankje en kijken naar een vrouw naast ons die met haar baby speelt. Een baby net zo oud als Merel. Het valt ons op dat deze baby sterker is, groter ook en veel meer kan dan Merel. In de ogen van Merel’s moeder is angst te lezen. Mijn maag trekt samen. 

Droom

Merel logeert bij mij, zoals vaker in haar jonge leven. Ik ga haar verschonen en leg haar op de commode. Ik kleed haar uit, pak schone kleertjes en kleed haar weer aan. Als ik buk om iets op te rapen zie ik dat Merel weer naakt is. De kleertjes zijn weg. Ik kleed haar opnieuw aan maar elke keer als ik naar haar kijk, zijn de kleertjes weg en is ze naakt. Ik huil, wanhopig. Ik kan haar maar niet aankleden.

Ik durf de droom niet te delen met B. omdat het onheilspellend voelt en bizar. 

Merel was niet gezond. Haar lijfje was niet sterk, haar armpjes en beentjes leken geen kracht te hebben. Haar glimlach wel. Die was zo krachtig dat de lach alle donkere wolken openbrak. Ook mijn wolk. Merel had een zeldzame spierziekte. Zelfs ademen was te zwaar voor haar. Met buisjes moesten we elke keer het slijm uit haar keeltje zuigen. 

Verdrietig en mooi

Op een avond vertel ik B. mijn droom. Over mijn wanhoop dat ik Merel maar niet aan kan kleden. B. huilt stil. ‘Je kan haar niet aankleden omdat ze niet aangekleed kan worden voor onze wereld’. De woorden vallen als een bom, voor B. en voor mij. Is dat het? Is dit de waarheid?

Merel overlijdt nog voor haar eerste verjaardag. Een engel die te mooi was voor deze wereld. Zo heb ik het altijd gevoeld.
Vaak heb ik terug gedacht aan die droom die ons bijna liefdevol voorbereidde op wat komen zou. En het heeft mij er voorgoed van overtuigd dat we diep van binnen veel meer weten dan we ‘weten’. 

Merel was een cadeautje dat niet uitgepakt hoefde te worden.