Oh, elke keer betrap ik me er op. Hoe oud moet je worden om het eens te laten. Ik heb het over vooroordeel. De afgelopen twee dagen had ik een OR (ondernemingsraad)cursus. Er zijn twaalf mensen, een aantal die ik niet ken, twee ken ik vanuit mijn eigen OR. Een daarvan is een vrouw waar ik niet zoveel mee heb. Ze lacht continue. Om alles. Alleen op papier is ze ijzersterk en mondig. Toch zit ik naast haar aan tafel tijdens het diner en hebben we een leuk gesprek. Dan begrijp ik iets meer waarom ze zoveel lacht.
Elk mens heeft een verhaal en hoewel ik dat weet en het me ook steeds meer realiseer, vergeet ik het net zo makkelijk. Wat is dat toch, om direct iets te vinden van iemand. Alle gedachten die je hebt bij de vrouw die voor de groep staat. Elke rimpel die opvalt, elke vetkwabje dat nauwelijks noemenswaardig is. Ik had geen leven gehad als ik voor een groep moet staan. Wat is er veel te zien en wat is er veel te vinden.
Bijzondere dagen, veel geleerd en niet alleen van OR-dingen. Gisteren hebben we weer gedag gezegd. Ik bedank voor weer bijzondere ontmoetingen.
2 reacties
Mooi. Ga ik ook onthouden
De radio-uitzendingen van het vara programma ZI over de beruchte moordzaak Annie E begonnen destijds altijd met de uitspraak: “Vooroordelen zijn daarom zo gevaarlijk omdat ze op de de werkelijkheid lijken, maar de werkelijkheid niet zijn.” Dat heb ik altijd onthouden.