Vroeger als kind kon ik vaak precies voorspellen of er visite kwam en wie. Meestal noemde ik dan de naam van iemand die ik leuk vond, een tante, een oom. Meestal kwam dat uit.
Later begreep ik dat het niet zozeer mijn voorgevoel was maar de grote regelmaat waarmee die familie langskwam. Zij vonden dat blijkbaar ook leuk.
Deze week denk ik veel aan een vriendin, zij is verhuisd en we zien elkaar niet vaak. Meestal (bijna altijd) is zij de eerste die iets laat horen. Ik wilde haar voor zijn. Ga ik bellen? Zij is van de ‘bel’ ik van de ‘mail’. Besluiteloos blijf ik.
Dan rinkelt gisteravond de telefoon en ik weet dat zij het is. Weer eerder dan ik, maar dat maakt niet uit. Grappig hoe vriendschap op afstand ineens voor beiden zo voelt dat er echt een contactmoment moet komen.
2 reacties
Beste Beentjes
Daarom schrijf ik er een stukkie over.
Met vriendelijke groet
Mevrouw Voorgevoel
Best Voorgevoel,
Je zou er iets mee moeten doen, het is een gave.
Met vriendelijk groet,
mevrouw Beentjes de Wit