Tussen de rimpels strekt ze de huid
duwt haar borsten naar boven
de volheid van haar leven voorbij
de vrouw in de spiegel kijkt haar aan
achter haar staat niemand meer
ze draait zich om
van het lichaam af dat niet van haar is
ze verliest de balans, tegen beter weten in
beweegt ze zich voorwaarts
in een andere spiegel waar de lege kamer.
Ze draait en draait
om een beter beeld te vangen
weer die blik, die ogen die zoeken
naar toen, naar vooruit
ze ziet niet verder dan de oogkas
teruggetrokken in het gelaat
is de eerste stap gezet
naar binnen.
2 reacties
Prachtig en beklemmend.
Zelfde hoop oproepend als bij Appelvrouw.
Als de weg naar buiten vrij blijft is het binnen niet gesloten.