Voor Pam

Ik heb Louk leren kennen tijdens een schrijfcursus. Zat ze samen met Irene aan een tafeltje en keek mij over haar brilletje onderzoekend aan. Meestal kan ik mensen aardig inschatten maar bij Louk had ik zoiets van de kat uit de boom kijken. Tot ze haar verhaal voorlas. Wat een humor en zelfspot, wat een liefde en leed. Wat een mooi mens!

Later leerde ik haar beter kennen en in mijn leven heb ik nooit meer iemand ontmoet die zo belangeloos in het leven stond. Louk met haar ziekte, haar pijn, haar wil om verder te gaan. Ze was er altijd voor hen die haar dierbaar waren en dat waren er veel.  Met een lief woord, een bosje tulpen in mijn brievenbus (echt waar), een cadeautje via internet besteld bij een bedrijf waar ik het bestaan nog niet eens van vermoedde.

Louk met haar verhalen over familie, haar kleinkinderen. Want wat was zij gek van haar kleinkinderen!

Louk heeft mij een groot cadeau gegeven en elke dag is zij in mijn gedachte, omdat ik met een groot cadeau samen mag leven. Dankbaarheid is te klein om onder woorden te brengen wat ik voel. Er hangt een blauwe vlinder aan onze schutting. Die vlinder hoort bij Louk en hoort bij ons. Zo zal het altijd zijn.

Vandaag is het twee jaar geleden dat Louk is gestorven. Maar in mij is ze meer levend dan ooit. Door de vriendschap met jou wordt dat nog eens extra versterkt.