Voor ik het vergeet

De serie Voor ik het vergeet, volgt mensen die lijden aan dementie of alzheimer. Mensen van rond de vijftig, jong dus voor deze vreselijke ziekte.

Wat mij raakt in deze documentaire is de enorme zorg en het verdriet bij de directe familie maar ook bij vrienden en collega’s. Er is een jonge man, vader van een klein meisje, die niet meer weet dat hij vader is. Zijn vrouw amper nog herkent. Zijn collega’s worstelen met schuldgevoel want al langere tijd vroegen ze zich af waarom hij zich zo eigenaardig gedroeg en namen hem dat ook kwalijk.

Besef
Er is een aflevering over een man van 57 jaar. Een man met een carrière in de economie die ineens niets meer van cijfertjes weet. Als hem in het ziekenhuis wordt gevraagd een klok te tekenen, lukt alleen de cirkel. De streepjes en enkele cijfers zwemmen ongeordend op het papier. Hij legt zijn potlood neer en zegt ‘dit slaat nergens op’. Of hij begint een zin met ‘ik was een half jaar, toen ik werd geboren’. Om dan te zeggen ‘wat een onzin sla ik uit’. Dat besef moet vreselijk zijn.

En dan het moment waarop er geen andere keuze meer is dan verhuizen naar een instelling. En daar ronddwalen in nog meer vergetelheid.

Als ik vanmorgen mijn code moet ingeven op de telefoon en dat bijna gedachteloos doe, denk ik heel even: misschien komt voor mij of mensen in mijn omgeving ook dat moment wel. Dat je de vraag niet meer begrijpt. Dat je het woord ‘code’ leest maar er geen verbinding meer mee kan maken. Dat je hersens niet meer doen waarvoor ze opgeleid zijn.

Jezelf zijn
Wat zou het toch fantastisch zijn als er iets gevonden wordt tegen deze ziekte die je van alles berooft. Die je met nog minder achterlaat dan dat waarmee je op de wereld kwam.

Laat een reactie achter

Deel dit met jouw vrienden