Voor en na het weten

Ik merk dat ik de tijd indeel in voor én na het weten. Als Vriendin en ik het over een wandeling hebben dan zeg ik ’toen wisten we nog van niets, was er alleen maar pijn’.

We hebben meer ziekenhuizen gezien in deze weken dan in ons hele leven. Ik heb al op zoveel scantafels gelegen dat ik de tel kwijt ben. Verschillende specialisten, allemaal even aardig en betrokken. We zijn de dagen en gebeurtenissen kwijt. Het is een achtbaan zonder stop. Soms wordt het karretje vertraagd en denken we dat we er bijna uit kunnen stappen maar dan gaat er weer een telefoontje. Laat ik het gaan? Ja. Ik laat het gaan. Ik weet van niets. Maar dan bel ik toch terug want: ziekenhuis. ‘Kunt u toch vanmiddag nog langs komen, dat hebben we liever’. En het kan natuurlijk.

De wandeling naar de afdeling radiotherapie is best lang en gedurende de wandeling lijkt de omgeving te veranderen. Het voelt warmer, intiemer, leuk bijna. De verpleegkundigen achter de balie lijken gekozen voor deze functie. Het zijn zij met een lach, met een warme blik, met optimisme.

De radioloog is ook al zo lief. Nu ophouden, denk ik, het kan ook te lief worden allemaal. Ze vertelt, legt uit, schrijft op en loopt met mij mee naar de ruimte waar de scan wordt gedaan. Met 4 tatoo-puntjes wordt aangegeven hoe ik moet gaan liggen als ze mij gaan bestralen volgende week. Terwijl ik me uitkleed druppelen er tranen onder mijn mondmasker door. Ik spreek mezelf toe maar het lijkt alsof er een poort naar het tranendal is geopend en ik krijg hem maar niet dicht.

Als ik terug wandel naar de receptie waar Vriendin op mij wacht, loopt de radioloog mij tegemoet. ‘Gaat het een beetje’. Ik knik van ja maar de beren zijn los, de poort staat wagenwijd open. Ik huil huil huil. Van twee kanten komen ze aanlopen met zakdoekjes, bekertjes water en lieve woorden. Ook in de auto kan ik niet stoppen met huilen. Tjonge, dat doet al die spanning met een lijf.

Als gisteren een vriendin van mijn schrijfgroep een prachtige plant komt brengen met een kaart, lees ik ‘we houden van je’.

Ik wist echt al lang dat het in het leven om en over liefde gaat. Maar om zoveel liefde, dat wist ik niet. En ik sleep me soms door dagen van pijn maar het is allemaal zo veel beter te dragen met liefde om je heen. Een glimlach, een blik, een verboden hand op mijn arm.