Mijn zus werd zestig. Ik mag het hier eigenlijk niet schrijven want ze wil er niet aan. Ze is en blijft voor de rest van haar leven: ergens eind vijftig.
Mijn vriendin I. werd zestig. Haar feestje werd versie 6.0 genoemd.
Ik heb makkelijk praten want ik ben het (nog) niet en de klap van ‘vijftig’ kwam harder aan dat ik ooit voor mogelijk had gehouden (dus ik sta niet in voor mijn reacties als het zo ver is).
Vroeger als kind of jong volwassene, dacht ik vaak ‘oh, ik ben nog niet eens op de helft’. Een opbeurende gedachte ondanks dat je ook wel wist dat er allemaal vreselijke dingen konden gebeuren die geen rekening houden met leeftijd. Maar de gedachte dat er nog tijd genoeg is, is een prettige. Fouten kun je herstellen, je kunt opnieuw beginnen, nieuwe mensen ontmoeten, talenten ontwikkelen. Maar dan opeens, ben je echt over de betere helft. Want hoe positief we het ook benaderen, we komen krakend uit bed en gaan er al lang niet meer kakelvers in.
Een avond doorzakken doet je de dag daarna verzuchten: ‘we moeten dat niet meer doen’.
Maar het is vooral het fysieke verval wat het ouder worden een beetje ondraaglijk maakt. Want verder, laten we eerlijk zijn, kunnen we nog heel veel.
Daarom, voor alle meisjes van zestig, dit lied. En vooral voor I. (omdat het niet in het boekje zat en speciaal voor haar geschreven is).
melodie: meisjes van dertien – Paul van Vliet
Meisjes van zestig
Kijken soms wat fronsend naar beneden
kijken naar de armen, naar verval
Kijken achterom, niet naar het heden
niet, naar wat de toekomst brengen zal
zien veel ongeschoten, grote beren op de weg
bang voor wat er komen gaat, en raken van de leg
zien de mooie meiden vol van energie, elan
kijken dan wat peinzend naar hun eigen, lieve man
refrein
Meisjes van zestig, kom niet zo nukkig
Meisjes van zestig, het is niet voorbij
genoeg nog te lachen, genoeg nog te leven
genoeg te ontvangen of om weg te geven
want ergens nog meisje
in je hoofd zing je liedjes
en diep in je hart
zijn er van die verdrietjes
Meisjes van zestig, het is niet gedaan
meisje van zestig, trek je glimlach weer aan
hebben van die dromerige blikken
denken aan de dingen van weleer
raken in paniek van al die ‘ikken’
willen heus niet alles, maar wel meer!
willen nog gaan stappen, weer eens dansen op het strand
vragen zich vol twijfel af waar zij in zijn beland
bang om te vergeten, bang voor geestelijk malheur
staan te vaak te bonzen op hun eigen dichte deur
Meisjes van zestig, kom niet zo nukkig
Meisjes van zestig, het is niet voorbij
genoeg nog te lachen, genoeg nog te leven
genoeg te ontvangen of om weg te geven
want ergens nog meisje
in je hoofd zing je liedjes
en diep in je hart
zijn er van die verdrietjes
Meisjes van zestig, het is niet gedaan
meisje van zestig, trek je glimlach weer aan
© Anja Verhaar