Ik begin altijd vroeg op het werk, dus heb ook altijd een vroege tram. Een rustige tram. Daar houd ik van. Niet teveel mensen en indrukken op de vroege ochtend. En de zekerheid dat ‘mijn’ vaste plaats echt van mij is en ik niet hoef te dringen bij het verlaten van de tram. En mijn evenwicht verliezen, bijvoorbeeld. Begin ik een half uur later dan is het over met de pret. Dan zit ik in de mainstream van werkend Nederland. Te vol, te geurig en te wakker.
Dus ik doe vooral mezelf een plezier met de vroege start. Dat geldt ook voor het werk zelf. Het is nog heerlijk rustig. Zacht gemompel en geen rij voor het koffieapparaat. Tegen de tijd dat ik wakker genoeg ben voor deze wereld, komen mijn collega’s binnen. En daar ben ik dan ook klaar voor.
Drukke tram. Wat is druk? Ik zag gisteren beelden van een drukke trein in Hongarije. De enige trein die dan nog vertrekt en iedereen wil mee. Wat een beelden, wat een herinnering aan een oorlog lang geleden die ik gelukkig niet meemaakte. Maar de beelden zijn van ons allemaal geworden. Mee willen met een trein, niet om om naar je werk te gaan of om naar huis te gaan. Maar mee willen om vooral weg te gaan, verder de onzekere toekomst tegemoet.
