
Hans Pool / Human
Wat een prachtige serie is ‘In de Leeuwenhoek’. Hugo Borst en Adelheid Roosen verblijven een maand tussen de dementerende bewoners van het huis. Vooral Adelheid Roosen ontroert mij.
Ik houd sowieso van Adelheid Roosen. ‘Een tikkie vreemd maar wel lekker’. Dat denk ik altijd als ik haar zie. Ik heb die voorkeur voor mensen die een beetje anders zijn.
Wat mij ontroert is hoe zij zich met haar hele hebben en houwen in de wereld van dementie gooit. Hoe ze onderzoekt, bevraagt, verwondert en durft. Hoe ze haar armen spreidt voor de ouderen die de weg kwijt zijn.
Dansen
Zo danst ze prachtig samen met een oudere dame, die zich met een trage glimlach op de lippen laat meevoeren. Maar met hetzelfde gemak ligt ze in een hilarische deuk als ze drie gebitsprotheses vindt op een hoge plank in een kast. En dan maar passen, welke is van wie? Of haar gierend lachen als een bewoonster keer op keer de achterkant van de vork in haar mond steekt als ze wil eten. Adelheid lacht en het mag. Dat is vooral wat ik als boodschap zie. Maar er is een grotere boodschap.
Angst
Het gaat over angst. Niet de angst van de bewoners, hoewel ik me slechts een beetje kan voorstellen wat je doormaakt als je het niet meer weet. Maar het gaat om de angst van de mensen er om heen. Die niet weten wat ze er mee aan moeten, bang zijn, onhandig, onwetend en daarom niet meer komen. Ik herken die angst. Ik heb vaker meegemaakt dat ik tussen dementerende ouderen was en een lichte paniek voelde. Wat moest ik zeggen, doen, denken. Wat zeggen ze tegen mij.
Maskers
Het verblijven tussen mensen die dementeren is het verblijven tussen mensen zonder maskers en daardoor voel ik mijn eigen maskers des te meer. Want daar heb je geen maskers nodig maar ik weet niet waar ik ze moet laten. Ben ik bang om gekwetst te worden. Maskers uit zelfbehoud. Ik wist het maar door dit programma weet ik het nog beter.
Wat overblijft bij dementerenden is het pure. Los van werk, huis, gezin. En om daar goed mee om te kunnen gaan moet je iets met je eigen puurheid. Een paar keer mocht ik ervaren wat er overblijft als je alles laat varen.
Dan word je stil, klein en vanzelf lief en zacht.