The Voice Kids. Kinderen zingen met allemaal grote wensen als beroemd worden en rijk. Willen zien dat hele stadions exploderen omdat jij daar staat te zingen. Gewoon maar wat ‘kleine’ wensen van kleine mensen.
Van alles komt voorbij. Meisjes van elf met de looks van meisjes van twintig. Met ouders die ook vinden dat hun meisje het mooiste is dat de wereld kon overkomen. Arrogante meiden soms, die het gewoon gaan maken omdat ‘ik gewoon heel goed ben’. Meiden die zo stuiteren van geluk dat het bijna pijnlijk is om te zien. Heel soms komt er nog een gewoon kind voorbij. Acht of negen jaar. Een kinderstemmetje dat zo helemaal hoort te zijn maar het niet mag zijn in deze kindercompetitie. En als kijker vraag ik me dan af wat je als ouders bezielt om jouw grootste schat voor de leeuwen te gooien. Want het is allang geen ‘cute kinderfeestje’ meer.
Jongetjes
En er komen ook jongetjes langs, dikwijls niet met de overdreven blijheid met zichzelf als bij de meiden. Ze kunnen rappen of bijna rappen. Of de te dikke jongetjes die nog niet uit de kast gekomen zijn en daar kwetsbaar staan te zijn in al hun eigen schoonheid.
Maar heel soms komt er iemand voorbij met een adembenemende schoonheid. Van binnen en van buiten. Kind nog. Tien jaar. Meisje. En ze is gewoon aardig en lief en praat zoals een kind moet praten als ze tien is. Maar ze straalt iets uit dat groter is en je weet dat er iets staat te gebeuren. En ze zingt, dat meisje van tien, ‘Ken je mij’. Een gedicht is het meer dan een lied, de inhoud zo groot, met meer lagen en betekenis dan je als luisteraar in één keer kunt bevatten. Maar het lijkt alsof zij precies weet waar het over gaat, wat het betekent om iemand te mogen kennen. Geen trucjes, geen verleidingen.
Soms komt er gewoon pure schoonheid voorbij. En daar kan zij niets aan doen en dat laat ze zich daarom ook niet aanleunen. Talent is een cadeau dat je kan ontvangen en ontwikkelen. Daar kan je heel groot overdoen maar je kan ook heel klein en dankbaar zijn.
Yosina Rumajauw
1 reactie
Kippenvel…….