Hoe graag steken we niet onze kop in het zand af en toe. Kunnen we de beelden niet meer zien van vluchtelingen, duizenden en duizenden. Zoals wij vluchten van de beelden en het er vooral niet over willen hebben… omdat we ons dat kunnen veroorloven. Wij kunnen de andere kant opkijken omdat we een andere kant hebben. Zo simpel is het.
Ik word intens verdrietig van de beelden van mensen die ploeteren door de modder. Kinderen zonder jas en schoenen, wanhopige vaders en moeders die geen kant opkunnen. En dan de protesten in ons land van al die schreeuwende mensen die geen opvang in hun wijk of stad willen. Schaamte voel ik. En onmacht om deze mensen te bereiken met argumenten. Want ik heb geen argumenten. Ik begrijp de angst, ik heb die ook. We weten allemaal niet welke kant het opgaat maar ik weet wel dat dit niet kan. Dat het niet kan dat zoveel mensen geen thuis en huis meer hebben. Laten we eerst helpen en zorgen dat er onderdak is en eten, dat mensen welkom worden geheten in plaats van begroet worden door scheldwoorden en tomaten.
In Pauw waren gisteren de goede voorbeelden te zien van vluchtelingen die hier al twee maanden zijn. Kinderen die al Nederlands spreken. Gestudeerde ouders. Fijn om die beelden te zien maar ook misleidend. Want natuurlijk willen we wel deze prachtvoorbeelden omarmen. Maar dat zal een kleine groep zijn. De rest van de mensen is net zoals wij: lief, dom, fout, goed, slim. Maar zij hebben hulp nodig en wij kunnen dat geven.
Op deze site kan je je aanmelden als je echt mensen wilt ontmoeten. Ik doe mee.
1 reactie
mooi geschreven Anja.