Gistermiddag zaten we heerlijk in de tuin. Mijn schrijfgroep was er en onder het genot van een drankje lezen we verhalen of gedichten voor. Vanuit mijn ooghoek zie ik ergens halverwege uit mijn stenen plantenbak, kleine belletjes omhoog komen. Bellen blazen, daar leek het op. Maar helaas dat was het dus niet. Honderden vliegende mieren kwamen uit MIJN plantenbak, uit MIJN aarde in MIJN tuin. Een bijzonder gezicht, het leek wel een explosie van een niet aflatende stroom mieren.
Vandaag even gegoogled. Het is hun paringsvlucht. De mannetjes sterven direct na de daad. Logischer lijkt het me dat het vrouwtje, arme koningin, het loodje legt. Maar nee. De gelukkigen sterven een ongelukkige dood en wat overblijft gaat weer op zoek naar een nest.